Veni Vidi: Καλωσορίζουμε στο καλλιτεχνικό μας site την Μάϊρα Ξύδη, η οποία εμφανίζεται στο Αγγέλων Βήμα, στη νέα του θεατρική σεζόν με θέμα τις ιστορίες τρόμου, στο έργο “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη. Εσύ Μάϊρα, μοιράζεσαι σε δύο ρόλους στην προκειμένη παράσταση. Ως βοηθός σκηνοθέτη και ταυτόχρονα ως ηθοποιός. Ποιες είναι οι ισορροπίες ή και οι ανισορροπίες ανάμεσα σε αυτά τα δύο;
Μάϊρα Ξύδη: Καλώς σας βρήκα! Η συνύπαρξη αυτών των δύο ρόλων είναι αρκετά απαιτητική, αλλά και συναρπαστική. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά όπου επιχείρησα να αναλάβω διπλό ρόλο σε μια παράσταση, και πραγματικά ήταν μια εμπειρία που μου έμαθε πολλά πράγματα. Πρέπει να πω ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ισορροπία, καθώς χρειάζεται να βρω τον τρόπο να διαχωρίζω το ρόλο μου ως βοηθός σκηνοθέτη και ως ηθοποιός. Από τη μια, ως βοηθός σκηνοθέτη, έχω την ευθύνη να υποστηρίζω τη διαδικασία δημιουργίας, ενώ ως ηθοποιός χρειάζεται να είμαι απόλυτα επικεντρωμένη στον χαρακτήρα και τις σκηνές. Το σημαντικότερο, ως βοηθός σκηνοθέτη είναι να προβλέπω τις ανάγκες που θα δημιουργηθούν στην πρόβα και να έχω έτοιμες λύσεις για να επιλύσουμε άμεσα οποιοδήποτε ζήτημα, ώστε να συνεχιστεί η δημιουργική διαδικασία χωρίς διακοπές.
Από την άλλη, ως ηθοποιός, καλούμαι να ενσαρκώσω τον χαρακτήρα και να βιώσω την ιστορία πάνω στη σκηνή. Στην αρχή, υπήρχε μια ανισορροπία, καθώς έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία αυτοπαρατήρησης και να μεταβώ γρήγορα από τη μία θέση στην άλλη. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, οι ρόλοι έγιναν πιο κατανοητοί και κατάφερα να ισορροπήσω τις δύο πλευρές. Παρόλο που ο ρόλος μου ως ηθοποιός με εμπόδισε κάπως να δω τη συνολική εικόνα της παράστασης ως εξωτερικός παράγοντας, η εμπειρία αυτή με βοήθησε να κατανοήσω πολύ καλύτερα τη διαδικασία που περνούν οι ηθοποιοί, κάνοντάς με πιο συνειδητοποιημένη και πιο υποστηρικτική στην όλη δημιουργία της παράστασης.
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησες και συνεχίζεις πολύ πετυχημένα την πορεία σου ως βοηθός σκηνοθέτη. Θα μπορούσες να μας πεις πώς ξεκίνησε η αγάπη αυτή με τη σκηνοθεσία και πού επιθυμείς να σε οδηγήσει μελλοντικά;
Μ.Ξ.: Επειδή ήμουν σε θεατρικές ομάδες από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, δεν μπορώ να πω με σιγουριά πώς ξεκίνησε η αγάπη μου για το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Κάποιες φορές, αστειεύομαι λέγοντας στους κοντινούς μου ανθρώπους ότι δεν ξέρω αν επέλεξα εγώ το θέατρο ή εκείνο εμένα. Ωστόσο, ξέρω ότι η αγάπη μου για τη σκηνοθεσία προήλθε από την επιθυμία να κατανοήσω και να εξερευνήσω πώς δημιουργείται το θέατρο. Για μένα, η σκηνοθεσία είναι η τέχνη της διεύθυνσης της αφήγησης και αυτή η διαδικασία με κίνησε να ασχοληθώ περισσότερο με το πώς συνθέτουμε τις παραστάσεις. Ο αρχικός στόχος είναι να σκηνοθετήσω κάτι δικό μου και, από εκεί, να δούμε πώς θα εξελιχθεί. Στο μέλλον, θα ήθελα να εξελίξω την σκηνοθετική μου ματιά, να δουλέψω σε διάφορες παραγωγές και να ανακαλύψω νέες τεχνικές και τρόπους για να εκφραστούμε πάνω στη σκηνή.
Σχετικά με τον ρόλο σου στο θεατρικό έργο ως η οικονόμος του Χιλ Χάους, πώς ακριβώς προέκυψε η απόφαση να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς στο θεατρικό σανίδι; Ποια είναι η εμπειρία σου ως τώρα και τι σκέφτεσαι να κάνεις μελλοντικά για την νέα αυτή σου κατεύθυνση;
Μ.Ξ.: Η απόφαση να συμμετάσχω ως ηθοποιός στην παράσταση αυτή ήταν σχεδόν αυθόρμητη. Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, που σκηνοθετεί και παίζει στο έργο, με ενθάρρυνε να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην υποκριτική. Παρά το γεγονός ότι η σκηνοθεσία είναι το κυριότερο πεδίο που κινούμαι, πάντα υπήρχε στο μυαλό μου η επιθυμία να μπω και στη διαδικασία της ερμηνείας. Έχοντας εργαστεί κυρίως ως βοηθός σκηνοθέτη από το τέλος του 2021, αλλά και με οτιδήποτε άλλο μου δινόταν η ευκαιρία στο θέατρο, ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να το δοκιμάσω και να βιώσω την εμπειρία. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που θέλει να σκηνοθετήσει, πρέπει κάποια στιγμή να παίξει σε μια παράσταση, καθώς αυτό του επιτρέπει να κατανοήσει βαθύτερα τη διαδικασία.
Η εμπειρία ήταν καθηλωτική και, αν και στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολη, κάθε στιγμή που περνούσε μου άρεσε όλο και περισσότερο. Το να μεταφέρω έναν χαρακτήρα στη σκηνή είναι πολύ διαφορετικό από το να είμαι πίσω από την παράσταση, αλλά εξαιρετικά συναρπαστικό. Η συμβολή της Ανδρονίκης σε αυτό ήταν καθοριστική. Μελλοντικά, αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα ήθελα να το δοκιμάσω ξανά.
Μίλησε μας αν θες, για τη συνεργασία σου με το θέατρο Αγγέλων Βήμα, την Ανδρονίκη και τα υπόλοιπα μέλη της παράστασης. Τι αποκόμισες και τι συνεχίζεις να αποκομίζεις από τη συνύπαρξη αυτή;
Μ.Ξ.: Η συνεργασία με το θέατρο Αγγέλων Βήμα και με την Ανδρονίκη Αβδελιώτη είναι πραγματικά μοναδική. Το Αγγέλων Βήμα και η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου, με τις επιλογές δραματολογίας της, δίνει έργα ενδιαφέροντα που γίνονται αιτία αναζήτησης και μεγάλης δημιουργικής διαδικασίας. Η Ανδρονίκη, που με γνωρίζει από την πρώτη ημέρα της πρακτικής μου, έχει μια εξαιρετική ικανότητα να βλέπει την εικόνα ολόκληρης της παράστασης, κάτι που με βοηθάει πολύ. Με ό,τι καταπιάνεται, το κάνει πάντα με αγάπη, χαρά, ελεύθερη φαντασία και ανοιχτό μυαλό. Αγκαλιάζει κάθε παράσταση με διαφορετικό τρόπο, δημιουργώντας ένα όμορφο και δημιουργικό περιβάλλον, που συνεπαίρνει όλους τους συνεργάτες και μεταδίδει σε όλους την αγάπη και το πάθος για το θέατρο, κάτι που καθιστά την όλη διαδικασία πολύ εποικοδομητική και γεμάτη έμπνευση, για όλους τους συντελεστές.
Οι ιστορίες τρόμου είναι αρκετά δύσκολο να αποδοθούν με απόλυτη ευκρίνεια και βάθος στη σκηνή του θεάτρου, μια και η σχετική στατικότητα του χώρου, δεν τις ευνοεί. Παρόλ’ αυτά, η παράσταση που παίζεις, έχει συνδυάσει επιτυχημένα όλα τα στοιχεία ενός καλού έργου τρόμου. Σύμφωνα με την άποψή σου, ποιοι παράγοντες ευνόησαν στο να δημιουργηθεί η παράσταση αυτή έτσι ώστε να δώσει επιτυχημένα στο κοινό της όσα ήταν να δώσει;
Μ.Ξ.: Η πιο σημαντική παράμετρος είναι η ατμόσφαιρα που καταφέραμε να δημιουργήσουμε, τόσο με τον φωτισμό του Βασίλη Κλωτσοτήρα, την πρωτότυπη μουσική και τον σχεδιασμό ήχου του Διονύση Σιδηροκαστρίτη και τα σκηνικά όσο και με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Αν και το θέατρο έχει κάποιους περιορισμούς σε σχέση με τις ταινίες τρόμου, η ζωντανή αλληλεπίδραση με το κοινό είναι αυτή που φέρνει τη φρίκη και την ένταση σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Παράλληλα, η σκηνοθετική καθοδήγηση που υπήρχε σε κάθε σκηνή και η προσοχή στις λεπτομέρειες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της παράστασης.
Μιλώντας για πνεύματα, εσύ ως άτομο, πιστεύεις στη δύναμη αυτή; Υπάρχουν ίσως κάποιες διαφορετικές δυνάμεις οι οποίες δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές από τους ανθρώπους ή όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα μιας δημιουργικής φαντασίας;
Μ.Ξ.: Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι πιστεύω σε υπερφυσικές δυνάμεις με την αυστηρή έννοια, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά φαινόμενα και ενέργειες που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πλήρως. Κάποιες φορές η φαντασία και το ψυχικό μας φορτίο μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις που μοιάζουν με 'πνεύματα', αλλά πάντα υπάρχει μία επιστημονική εξήγηση πίσω από αυτά.
Φεύγοντας από τα φαντάσματα, ας πάμε σε άλλου είδους “πνεύματα”. Θεωρώντας ως πνεύμα, κάθετί που γεννά δημιουργία, ποιο ή ποια είναι τα πνεύματα που χαρακτηρίζουν έναν καλλιτέχνη και ιδιαίτερα εσένα;
Μ.Ξ.: Τα πνεύματα που χαρακτηρίζουν ένα καλλιτέχνη, για μένα, είναι κυρίως η δημιουργικότητα, η ανάγκη ανακάλυψης νέων πραγμάτων και όπως είχε πει ο Λόρκα και το ‘‘Ντουέντε’’. Προσωπικά έντονα για μένα είναι η συναισθηματική ένταση που με οδηγεί να εκφράζομαι μέσα από το θέατρο και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας, ακόμα κι όταν αυτή είναι δύσκολη ή αόριστη.
Τα τελευταία χρόνια, κακά τα ψέματα, ο καλλιτεχνικός κλάδος αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες, λόγω κρίσης και κορονοϊού. Μέσα από όλο αυτό το δύσκολο μονοπάτι, τι πιστεύεις ότι χάθηκε και ότι κερδήθηκε σε επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας; Έγινε τελικά ο καλλιτέχνης καλύτερος ως ψυχή και πνεύμα;
Μ.Ξ.: Η κρίση και η πανδημία σίγουρα έφεραν μεγάλες δυσκολίες για όλους, όμως μας έκαναν να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει δημιουργία. Το χάσιμο ήταν κυρίως η απώλεια της άμεσης επικοινωνίας με το κοινό, αλλά από την άλλη, κερδίσαμε νέους τρόπους έκφρασης και αναγκαστήκαμε να κοιτάξουμε μέσα μας και να εστιάσουμε περισσότερο στην ουσία της δουλειάς μας.
Ατενίζοντας το μέλλον, ποια είναι τα σχέδιά σου; Ποια όνειρα σε χαρακτηρίζουν όσον αφορά την καλλιτεχνική σου πορεία και την πορεία σου εν γένει ως άνθρωπο;
Μ.Ξ.: Θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι σε όλα τα πεδία του θεάτρου. Έχω όνειρο να δουλέψω σε διάφορες παραγωγές και να συνεργαστώ με νέους ανθρώπους, για να μάθω καινούργια πράγματα και να δοκιμαστώ σε διαφορετικές συνθήκες, που θα με κάνει καλύτερη και πιο προετοιμασμένη για την δουλειά μου. Στο προσωπικό μου ταξίδι, στόχος είναι να να εμπλουτίσω τις εμπειρίες μου, να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να μπορέσω να ξεπεράσω τα όρια που έχω θέσει μόνη μου, σε μένα.
Και τέλος, κλείσε αν θες τη συνέντευξη αυτή με μια ατάκα από την παράσταση “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, η οποία σε εκφράζει απόλυτα.
Μ.Ξ.: Μια από τις πιο δυνατές ατάκες της παράστασης για μένα είναι: ‘‘Ο φόβος έχει να κάνει με εμάς. Τον εαυτό μας φοβόμαστε στην πραγματικότητα, πως θα αντιδράσει σε κάποιο μη κανονικό ερέθισμα. Στον φόβο ή παραδινόμαστε ή τον πολεμάμε, δεν υπάρχει μεσοβέζικη κατάσταση.’’ Για μένα αυτή η φράση αποτυπώνει τη διαρκή σύγκρουση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό, τα συναισθήματα του και την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα φαντάσματά μας.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, και την όμορφη κουβέντα που είχαμε.
Comments