To Veni Vidi καλωσορίζει την ηθοποιό Δανάη Καλοπήτα, η οποία εμφανίζεται στην παράσταση “Το Μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας”, στο θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Ο θεατρικός αυτός μονόλογος συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία, τρίτη συνεχή χρονιά. Αξιέπαινο γεγονός μια και ο μονόλογος ως θεατρικό είδος, θεωρείται (και είναι), το πιο δύσκολο. Πώς νιώθεις για όλο αυτό Δανάη; Ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Δανάη Καλοπήτα: Πράγματι ο μονόλογος είναι ένα ιδιαίτερο είδος θεάτρου, διότι βρίσκεσαι επί σκηνής μόνος σου να αφηγηθείς μια ιστορία με μόνο σου σύμμαχο τον εαυτό σου. Ομολογώ ότι στάθηκα πραγματικά τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο μου ο κύριος Λιακόπουλος και μου εμπιστεύτηκε κάτι τόσο μεγάλο. Με πολλή δουλειά, αγάπη, ειλικρίνεια, φροντίδα, καταφέραμε μαζί να δημιουργήσουμε αυτό το έργο. Η μεγαλύτερη δυσκολία μου είναι σε κάθε παράσταση να ακούγεται η ιστορία αυτής της γυναίκας, με αλήθεια, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί μετά να αναλογιστεί ότι ένα θέμα ταμπού ακόμα της κοινωνία μας δεν είναι τελικά και τόσο μακριά από έναν άνθρωπο που επιλέγει να κάνει την οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Η Ρόζα πλέον είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου μετά από τρία χρόνια που συντροφεύουμε η μία την άλλη.
Πες μας αν θες λίγα λόγια για την παράσταση που πρωταγωνιστείς, για τον χαρακτήρα του έργου και για τη σημασία που έχει για εσένα ο ρόλος που υποδύεσαι.
Δ.Κ.: Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας για μένα είναι η κλειδαρότρυπα που όλοι φοβόμαστε να κοιτάξουμε στην κοινωνία που ζούμε. Πολλές φορές η άγνοια, μας κάνει να τοποθετούμε ανθρώπους, καταστάσεις, σκέψεις στο περιθώριο. Αυτό το έργο είναι η ιστορία μιας γυναίκας που από πολύ μικρή μπήκε στο χώρο της πορνείας και αποφάσισε να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο. Αγάπησε, πόνεσε, έκανε τα λάθη της αλλά έμεινε πιστή στον εαυτό της. Βλέπουμε λοιπόν επι σκηνής την ζωή μιας γυναίκας που αποφασίζει με κάθε κόστος να ζήσει! Και το κόστος στην συγκεκριμένη «ζωή» ήταν μεγάλο.
Εμένα προσωπικά αυτός ο ρόλος άλλαξε πολλά στη ζωη μου. Με έκανε να με «αγκαλιάσω» λίγο παραπάνω και σίγουρα μου δίδαξε ότι όλα στη ζωή γίνονται αρκεί να το αποφασίσεις. Με λίγα λόγια, η Ρόζα είναι μια γυναίκα σταθμός στη ζωή μου.
Η γυναίκα ως μέσο λατρείας, μέσο ηδονής, εκμετάλλευσης, η γυναίκα ως βασίλισσα ή ως πόρνη. Το ταξίδι της πολυσύνθετης αυτής ύπαρξης μοιάζει να είναι ατέρμονο και ατελείωτο σαν τα νερά της θάλασσας. Ποια πιστεύεις ότι ήταν η θέση της γυναίκας στο παρελθόν και ποια σήμερα; Έχει κάτι αλλάξει; Τι πιστεύεις ή ελπίζεις για το μέλλον;
Δ.Κ.: Χρόνια τώρα βλέπουμε μια μόνιμη πάλη για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Καλώς ή κακώς από την φύση και μόνο, η γυναίκα ήταν είναι και θα είναι το αδύναμο φύλο σε σχέση με τον άντρα. Θεωρώ όμως ότι σε μεγάλο βαθμό έχει επέλθει ένα είδος ισότητας ανάμεσα στα δυο φύλα. Η γνώση έχει γίνει δύναμη. Είναι μια τεράστια κουβέντα. Όλα κατ' εμέ σχετίζονται με την προσωπική φροντίδα που προσφέρουμε στους εαυτούς μας. Παιδεία, αυτοβελτίωση, ανάγκη για εξέλιξη. Όσο ο άνθρωπος αναζητά την ουσιαστική «αγκαλιά» στον εαυτό του, άλλο τόσο η ισότητα θα είναι ολοένα και πιο κοντά μας. Αν ελπίζω λοιπόν κάτι για το μέλλον είναι σ' αυτή τη μικρή ζωή που ζούμε να προλάβουμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας!
Προχωρώντας σε ό,τι αφορά τη γυναίκα και τον άντρα, ας αγγίξουμε το κεντρικό θέμα πολλών θεατρικών και λογοτεχνικών έργων, καθώς και χιλιάδων άλλων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, όπως λόγου χάρη, η μουσική και τα τραγούδια. Ο Έρωτας και η Αγάπη. Θεωρώ ότι είμαστε τυχεροί ως Έλληνες που διαχωρίζουμε αυτές τις δύο έννοιες. Ποια είναι η άποψή σου Δανάη; Τι μένει περισσότερο; Ο Έρωτας ή η Αγάπη; Τι αξίζει πραγματικά;
Δ.Κ.: Για μένα ο έρωτας μπορεί να σε καταστρέψει ή να σε αναγεννήσει, η αγάπη όχι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά. Τα άκρα που βιώνεις στον έρωτα, ενώ στην αγάπη όχι. Η αξία και των δυο είναι ανεκτίμητη βέβαια. Έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Έχουμε ανάγκη να ερωτευτούμε και να μας ερωτευτούνε. Η αγάπη έρχεται με το χρόνο, ο έρωτας γεννιέται σε μια στιγμή, σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα. Τι μένει τελικά; Οι αναμνήσεις...ξανά και ξανά. Ένα ερέθισμα και τις ξαναζείς.
Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας για μένα είναι η κλειδαρότρυπα που όλοι φοβόμαστε να κοιτάξουμε στην κοινωνία που ζούμε. Πολλές φορές η άγνοια, μας κάνει να τοποθετούμε ανθρώπους, καταστάσεις, σκέψεις στο περιθώριο. Αυτό το έργο είναι η ιστορία μιας γυναίκας που από πολύ μικρή μπήκε στο χώρο της πορνείας και αποφάσισε να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο.
Ποιο ήταν το γεγονός ή ο παράγοντας ο οποίος σε οδήγησε στον δρόμο της υποκριτικής τέχνης; Τι αποκόμισες από τις σπουδές σου και την εν γένει ενασχόληση με τον ξεχωριστό κόσμο του θεάτρου;
Δ.Κ.: Ήμουν θυμάμαι στην Αμερική, εκεί ζει ο πατέρας μου. Μια συζήτηση μαζί του με έκανε να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω για να πάω στη δραματική σχολή. Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος των άκρων. Τότε πέρναγα μια αρκετά κλειστή φάση και είπα στον εαυτό μου, αν δεν πάρεις απόφαση να βγεις απ' το καβούκι σου, θα είσαι μια ζωή εγκλωβισμένη στους φόβους σου. Το θέατρο είναι η μεγαλύτερη έκθεση. Στα έργα ζεις ζωές που ποτέ δεν τόλμησες ή δεν σου δόθηκε η ευκαιρία. Έδωσα λοιπόν στον εαυτό μου την ευκαιρία να ζήσει μέσα από το θέατρο και εν συνεχεία να ζει και στην πραγματική ζωή. Βρέθηκα με ανθρώπους, πραγματικούς δασκάλους που μου δείξανε δρόμους που ποτέ δεν θα τολμούσα να περπατήσω. Και είμαι ευγνώμων γι αυτό.
Λένε ότι το θέατρο είναι μια τέλεια μορφή ψυχανάλυσης και ίσως ψυχοθεραπείας. Η άποψη αυτή σε βρίσκει σύμφωνη και αν ναι, για ποιους λόγους;
Δ.Κ.: Είναι μια τεράστια παγίδα αυτό. Πράγματι για να μπορέσεις να κάνεις θέατρο πρέπει να καταφέρεις να πετάξεις από πάνω σου πάρα πολλά, πρέπει να σε γνωρίσεις, πρέπει να σε αποδεχτείς, πρέπει να σε αγκαλιάσεις. Αυτή η διαδικασία είναι βαθιά επώδυνη. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να παίζω τη Ρόζα, μου έπαιρνε να αποφορτιστώ απ' την παράσταση μέρες...αυτό σιγά σιγά άρχισε να καταλαγιάζει. Είναι όμορφο να βγάζουμε πράγματα από μέσα μας, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που να λειτουργούν σαν ασπίδα για εμάς όταν γίνεται αυτό το άνοιγμα. Ο Στανισλάφσκι έλεγε ότι για να μπορέσεις να νιώσεις και να καταλάβεις τον εκάστοτε ήρωα πρέπει να αναβιώσεις ένα δικό σου συναίσθημα και πράγματι αυτό κατ' εμέ σε οδηγεί στην αλήθεια που ψάχνει κάθε ηθοποιός. Η αναβίωση βέβαια χρειάζεται και μια ασφάλεια η οποία πρέπει να δίνεται στον ηθοποιό, είτε απ' τον σκηνοθέτη, είτε απ' τον όποιο δάσκαλο σε καλεί να φέρεις τον εαυτό σου «στα άκρα». Εμένα το θέατρο στη ζωή μου πράγματι λειτουργεί σαν πυξίδα και μου επιτρέπει αυτό που όπου και αν έψαχνα δεν έβρισκα.
Η πορεία σου ως νέος άνθρωπος, γεμάτος ζωντάνια και ενδιαφέρον για την τέχνη και τη ζωή γενικά, σε έχει φέρει σε άμεση επαφή με τον κόσμο των παιδιών, μια και ασχολείσαι ενεργά με αυτά. Τι πιστεύεις για το παιδικό θέατρο; Είναι ένα καλλιτεχνικό κομμάτι το οποίο θέλει περισσότερη προσοχή και ενασχόληση; Είναι το θέατρο το καλύτερο μέσο ψυχικής καλλιέργειας των μικρών παιδιών;
Δ.Κ.: Το παιδικό θέατρο για μένα είναι πιο δύσκολο ακόμα και από τον μονόλογο. Τα παιδιά είναι το κοινό εκείνο που θα σου πει με τη μεγαλύτερη αλήθεια αν αυτό που κάνεις το κάνεις καλά, γιατί αλλιώς απλά θα αδιαφορήσουν και θα σε αποδοκιμάσουν. Για μένα τα παιδιά είναι το μεγαλύτερο σχολείο για κάθε ηθοποιό. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που βρίσκομαι καθημερινά με παιδιά. Ένα χαμόγελο αρκεί για να τα ξεχάσεις όλα. Θυμάμαι όταν είχαμε κάνει μια παιδική παράσταση και την είχαμε παρουσιάσει στο σχολείο που δουλεύω είχα ακούσει πράγματα από τα παιδιά που εγώ δεν θα σκεφτόμουν ποτέ. Το θέατρο μιλάει σε κάθε ψυχή, πόσο μάλλον σε μια παιδική ψυχή. Και το βλέπω πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά να «ζουν» πράγματα μέσα από το θέατρο, να ταυτίζονται, να διαφωνούν, να αγαπάνε, να αντιπαθούν έναν ήρωα και στο τέλος να δικαιώνουν. Το θέατρο κρύβει έννοιες για τα παιδιά πολύτιμες που εμείς οι ενήλικες ξεχνάμε. Γι αυτό το λόγο η προσοχή που πρέπει να δείχνουμε εμείς οι καλλιτέχνες όταν πάμε να μιλήσουμε σε μια παιδική ψυχή, είναι τεράστια.
Η Ρόζα λέει το μεγαλύτερο θέλω κάθε ανθρώπου μέσα στο έργο λέει «ξέρετε τι ήθελα; Ήθελα να ζήσω… απλές καθημερινές χαρές. Ήθελα αγάπη χωρίς όρια και περιορισμούς». Αυτή η έκφραση έχει γίνει σημάδι πάνω μου.
Πέρα από το έργο σου ως ηθοποιός και παιδαγωγός, έχεις γράψει ένα βιβλίο. Πες μας αν θες περισσότερα πράγματα για τη συγγραφική σου δραστηριότητα. Πώς προέκυψε η ανάγκη να γράψεις αυτό το έργο; Τι ακριβώς πραγματεύεται;
Δ.Κ.: Γενικότερα η γραφή με γαληνεύει. Όπως προείπα, περνάω χρονικά διαστήματα στη ζωή μου που κλείνομαι πολύ στον εαυτό μου. Η διέξοδος μου είναι η γραφή. Σκέψεις που αποτυπώνονται σε ένα χαρτί. Μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο να γράφω από το να μιλάω. Χρόνια τώρα γράφω ποίηση. Η συγκεκριμένη λοιπόν ποιητική συλλογή είναι μια κατάθεση ψυχής στον έρωτα. Η ανάγκη μου να βλέπω τον κόσμο μέσα απ' τό πρισμα της ποίησης με ηρεμεί βαθιά. Έτσι λοιπόν μοιράστηκα μέσα απ' τό βιβλίο μου όσα δεν μπόρεσα να αρθρώσω ποτέ δια του λόγου.
Τελικά, πώς κατορθώνει να τα βγάλει πέρα ένας καλλιτέχνης ο οποίος ζει και κινείται στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Πόσο δυνατός πρέπει να είναι παραμένοντας ταυτόχρονα ευαίσθητος για χάρη της τέχνης του; Τι αξίζει να θυσιάσει από τον εαυτό του χωρίς τελικά να θυσιαστεί ο ίδιος;
Δ.Κ.: Η πίστη είναι μια έννοια δύσκολη να υπερασπιστεί την σήμερον ήμερα από τον καθένα μας, γιατί όλοι μας κρύβουμε έναν καλλιτέχνη μέσα μας. Αυτό όμως είναι το όπλο. Η πίστη και η αφοσίωση στους εαυτούς μας. Πολλές φορές στη ζωή μας θα βρεθούμε στο σταυροδρόμι του αξίζει κάτι ή όχι. Η απάντηση έρχεται από την πίστη μας. Η δύναμη ψυχής στην απογοήτευση είναι αναγκαία σε όλους μας. Όσα χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο δεν έχασα ποτέ την πίστη μου, την αμφισβήτησα βέβαια κάποιες στιγμές, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν την έχασα. Στη ζωή πράγματι χρειάζεται να θυσιάσεις και να θυσιαστείς. Αυτό που λέω πάντα λοιπόν στον εαυτό μου είναι μακάρι η ζωή να μου δείξει ότι θυσίασα και θυσιάστηκα για τους σωστούς λόγους.
Ατενίζοντας πάντα τη νέα μέρα, το μέλλον, αυτό που θα ξημερώσει, ποια είναι τα μελλοντικά σου επαγγελματικά σχέδια, όνειρα και ελπίδες;
Και για το τέλος, πες μου αν θες, μια χαρακτηριστική φράση που σε εκφράζει απόλυτα, μέσα από τον μονόλογό σου.
Δ.Κ.: Αφού μιλήσαμε τόσο για τον έρωτα πρέπει να ομολογήσω ότι από τους μεγαλύτερους μου έρωτες είναι το θέατρο. Ελπίζω λοιπόν κάθε μέρα να μην με «προδώσει» αυτός ο έρωτας. Εγώ σίγουρα θα παλεύω καθημερινά γι’αυτόν όπως κάνω τόσα χρόνια με πίστη και αφοσίωση. Η Ρόζα λέει το μεγαλύτερο θέλω κάθε ανθρώπου μέσα στο έργο λέει «ξέρετε τι ήθελα; Ήθελα να ζήσω… απλές καθημερινές χαρές. Ήθελα αγάπη χωρίς όρια και περιορισμούς». Αυτή η έκφραση έχει γίνει σημάδι πάνω μου.
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα όσα μοιράστηκες μαζί μας! Ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις και πάντα να αγκαλιάζεις τη ζωή και να συνεχίσεις να αγαπάς όλα όσα έχεις στην καρδιά σου, πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Δ.Κ.: Θέλω να σας ευχαριστήσω και εγώ από καρδιάς που στηρίζετε με το έργο σας νέους καλλιτέχνες που έχουν την ανάγκη να πουν και αυτοί την αλήθεια τους μέσα από το θέατρο. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για έναν νέο καλλιτέχνη να του δίνεται το βήμα να μοιράζεται τις σκέψεις του, τη δουλειά του και τις ανησυχίες του. Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι και σε εσάς αγάπη, υγεία και δημιουργία.
Comments