Το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Έγκλημα λάθους” σε κείμενο της Πολύνας Γκιωνάκη και σκηνοθεσία Στέβης Μπουζιάνη στο θέατρο Καλλιρρόης, αποτέλεσε μέρος μιας συνάντησης η οποία ήταν γεμάτη από ανάμεικτα συναισθήματα: συγκίνηση, λύπη, δέος, θαυμασμός, ομορφιά, καθώς και μια πνοή ελπίδας, έδωσαν το παρόν στον φιλόξενο και ζεστό θεατρικό χώρο.
Τα δύο πρώτα συναισθήματα αφορούσαν την απουσία (μα ταυτόχρονα παρουσία) της σκηνογράφου-ιστορικού τέχνης Λίμπερτυ Πολύζου, εις μνήμη της οποίας ήταν αφιερωμένη η παράσταση αυτή. Ακόμα πιο συγκινητική, η παρουσία και τα λόγια της επιστήθιας δημοσιογράφου φίλης της, κυρίας Νίνας Βλάχου, που μας εισήγαγαν στη βασική πλοκή του θεατρικού έργου (φωτογραφίες από την μικρή εκδήλωση έπειτα το πέρας της παράστασης, στο τέλος του άρθρου μας).
Η υπόθεση του θεατρικού πραγματεύεται τη ζωή και τον θάνατο της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, μέσα από την σκοπιά της προσωπικής της φίλης και πρώτης γυναίκας δημοσιογράφου, Αιμιλίας Καραβία. Μέσα από ένα ταξίδι αφήγησης, παρόν και παρελθόν παίζουν με έντονα χρώματα μπροστά στα μάτια μας, ζωντανεύοντας το φάντασμα της μεγάλης πρωταγωνίστριας, φέρνοντας επί σκηνής γεγονότα μιας δύσκολης για τα ελληνικά δεδομένα, εποχής: πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος. Και μέσα σε όλα αυτά, ένα τεράστιο ταλέντο, ένα δείγμα υψηλής Τέχνης το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπο με τον ανθρώπινο φθόνο, σε μια εποχή η οποία έτεινε να στιγματίζει με πολιτικά χρώματα ακόμα και την ίδια την Τέχνη. Το πραγματικά εξαιρετικό κείμενο της Πολύνας Γκιωνάκη, κατορθώνει να διεισδύσει μέσα από τα ιστορικά γεγονότα στην ίδια την ψυχή της καλλιτέχνιδας και να κάνει λόγο για αέναες αξίες, όπως η ελευθερία της τέχνης, του λόγου και της σκέψης. Με γλαφυρό, σχεδόν τραγικό τρόπο περιγράφεται η αδικία και το γεγονός ότι πάντοτε και πάντα “Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”, σαν μια αρχέγονη Μήδεια.
Η Πολύνα Γκιωνάκη, πέρα από τη συγγραφή του θεατρικού αυτού έργου, ντύνεται τα χρώματα και τα φορέματα της Ελένης Παπαδάκη. Φορά με προσοχή και πραγματική φροντίδα τα ρούχα της ψυχής της και αφήνεται σε μια αφήγηση-εξομολόγηση των αναμνήσεων και της ζωής της αδικοχαμένης ηθοποιού.
Όλη αυτή η ατμόσφαιρα του θεατρικού μπόρεσε να παρουσιαστεί με μοναδικό τρόπο μέσω της σκηνοθεσίας της Στέβης Μπουζιάνη. Η ίδια έχει επίσης επιμεληθεί με επιτυχία τον σχεδιασμό των φωτισμών και τα βίντεο της παράστασης. Με συνεργάτη τον Λευτέρη Παπανικολάου Γκιωνάκη, μέσα από έναν δυναμικό λυρισμό, με σχεδόν ποιητικό τρόπο, η σκηνοθέτιδα κατάφερε να αποτυπώσει με ευγλωττία τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της Ελένης Παπαδάκη, καθώς και των λοιπών πρωταγωνιστών. Mέσα από μια άρτια οργανωμένη σκηνοθετική οπτική, συνδέοντας παρελθόν και παρόν, αιθέριο και πραγματικότητα, φως και σκιές, μπορέσαμε να διακρίνουμε όλες τις υφές της υπόθεσης και ταυτόχρονα να πληροφορηθούμε για όλο το ιστορικό παρασκήνιο της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας της ηθοποιού. Σπουδαία απόκτηση γνώσης μέσω όσων παρουσιάστηκαν από το σκηνοθετικό πνεύμα της Στέβης Μπουζιάνη, μαζί με μια γερή δόση φαντασίας και ρεαλισμού, δημιουργούν ένα πραγματικά αξιόλογο αποτέλεσμα που δεν περνά με τίποτα απαρατήρητο.
Η Πολύνα Γκιωνάκη, πέρα από τη συγγραφή του θεατρικού αυτού έργου, ντύνεται τα χρώματα και τα φορέματα της Ελένης Παπαδάκη. Φορά με προσοχή και πραγματική φροντίδα τα ρούχα της ψυχής της και αφήνεται σε μια αφήγηση-εξομολόγηση των αναμνήσεων και της ζωής της αδικοχαμένης ηθοποιού. Κυρίως όμως, μας κατευθύνει στην τελική της θυσία. Μια θυσία στο βωμό του φθόνου, της ζηλοτυπίας και της συκοφαντίας. Με αριστουργηματικό τρόπο, η ηθοποιός γίνεται ξανά μια ηθοποιός σε μορφή γυναίκας του σαράντα, μια Άννα, μια Νόρα, μια Κλυταιμνήστρα, μα κυρίως η Εκάβη, ο ρόλος που τόσο αγάπησε και που έμελλε τελικά να είναι το κύκνειο της άσμα. Η γλαφυρότητα και η υπέρμετρη δύναμη και ταυτόχρονα ευαισθησία που λαμβάνουμε ως κοινό μέσω της Πολύνας Γκιωνάκη, είναι σαν ράπισμα στο πρόσωπο, σαν ένα χέρι να σφίγγει την ψυχή. Ίσως αυτό τελικά σημαίνει πραγματική τραγικότητα…Στα σίγουρα όμως, μέσα από την πανέμορφη αυτή ερμηνεία συνθέτονται τα κομμάτια της προσωπικότητας της Ελένης Παπαδάκη και μαζί με αυτά, η ίδια η ιστορία. Συνολικά, ως συγγραφέας και ερμηνεύτρια, οδηγεί το κοινό σε μια ηθική και ψυχολογική κορύφωση η οποία καταλήγει στην τελική κάθαρση (τόσο η ίδια η ζωή και τα γεγονότα αυτής, όσο και το σενάριο, συντελούν σε αυτό). Δεν υπάρχει κανένας από Μηχανής Θεός σε αυτή την παράσταση, όπως δεν υπήρχε και στη ζωή της Παπαδάκη. Και όμως…η παρουσία μιας σπουδαίας ηθοποιού αγγίζει κάποιες φορές το θείο. Για τον λόγο αυτό και περνάει στην ιστορία.
Mέσα από την άρτια οργανωμένη σκηνοθετική οπτική της σκηνοθέτιδας Στέβης Μπουζιάνη, συνδέοντας παρελθόν και παρόν, αιθέριο και πραγματικότητα, φως και σκιές, μπορέσαμε να διακρίνουμε όλες τις υφές της υπόθεσης και ταυτόχρονα να πληροφορηθούμε για όλο το ιστορικό παρασκήνιο της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας της ηθοποιού.
Η Λίζυ Ξανθοπούλου, ως επιστήθια φίλη-δημοσιογράφος, μέσα σε ένα ταξίδι μεταξύ παρόντος-παρελθόντος, ζωντανεύει κομμάτια από τον βίο και την καταδίκη σε θάνατο της καλλιτέχνιδας και ταυτόχρονα, ως διαμεσολαβήτρια μεταξύ δύο εποχών, ασκεί το δικό της, δριμύ κατηγορώ για όλα όσα έγιναν εις βάρος της Ελένης Παπαδάκη. Με αντρικό στυλ και ντύσιμο, μια καθόλα δυναμική γυναικεία παρουσία δε, ο ρόλος της, γεμάτος απεγνωσμένη τραγικότητα, συνδυάζεται με την αιθέρια παρουσία της ντίβας και μαζί δημιουργούν το τέλειο δίδυμο. Αξιοθαύμαστο το εκτόπισμα της φωνής και της εν γένει παρουσία της, κλειδώνει το βλέμμα του θεατή και αντανακλά την μεγάλη θεατρική της πείρα, και το αντίστοιχο υποκριτικό της ταλέντο.
Ο Λευτέρης Παπανικολάου Γκιωνάκης, είναι η σύγχρονη μορφή ενός δημίου, ο οποίος έρχεται για να στοιχειώσει τις ζωές των δύο γυναικών. Με μοντέρνο, διαχρονικό ντύσιμο και στυλ, μας θυμίζει ότι τα εγκλήματα πολέμου δεν έχουν ηλικία και ότι ουσιαστικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τιμωρός και ταυτόχρονα τιμωρούμενος (μια και τελικά εκείνος και η ομάδα του συνελήφθησαν από τις αρχές και καταδικάστηκαν σε θάνατο), μας μεταφέρει την ωμότητα του δημίου και ταυτόχρονα έχουμε μπροστά μας, έναν νέο ηθοποιό ο οποίος εντυπωσιάζει με τη δυναμικότητα και την προσήλωση με την οποία προσεγγίζει τον ρόλο του.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές, συνολικά και ξεχωριστά ο καθένας, ερμηνεύοντας τρία ξεχωριστά όντα, μας εξιστόρησαν κομμάτια βγαλμένα από τη ζωή και την ελληνική ιστορία, αποδεικνύοντας την υποκριτική τους σπουδή και τη σκληρή τους εργασία προκειμένου να ανταπεξέλθουν επιτυχημένα στους ρόλους τους. Για άλλη μια φορά απέδειξαν το ταλέντο τους και πληροφόρησαν το κοινό για γεγονότα για τα οποία πιθανόν δεν είχε γνώση. Τους ευχαριστούμε θερμά για όλο αυτό.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές, συνολικά και ξεχωριστά ο καθένας, ερμηνεύοντας τρία ξεχωριστά όντα, μας εξιστόρησαν κομμάτια βγαλμένα από τη ζωή και την ελληνική ιστορία, αποδεικνύοντας την υποκριτική τους σπουδή και τη σκληρή τους εργασία προκειμένου να ανταπεξέλθουν επιτυχημένα στους ρόλους τους.
Η Μαρία Κάτσαρη με το τραγούδι στο πιάνο της, στόλισε με μουσική αρμονία κομμάτια της παράστασης, δίνοντας μια διαφορετική καλλιτεχνική νότα. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης προσθήκη είναι η φωνή του γνωστού, ταλαντούχου τραγουδιστή Βασίλη Λέκκα ο οποίος μιλάει με τη “φωνή” του Αλέξη Σολομού, του μεγάλου θεωρητικού του θεάτρου και σκηνοθέτη.
Τα σκηνικά της πρόσφατα εκλιπούσας Λίμπερτυ Πολύζου, αναδεικνύουν την κομψότητα και το γούστο της δημιουργού τους και ταυτόχρονα αντανακλούν τον τρόπο ζωής και την αισθητική της Ελένης Παπαδάκη. Το ίδιο ισχύει και για τα κοστούμια, έργο της Ιρέν Χρονά. Ταιριάζοντας απόλυτα στον κάθε πρωταγωνιστή και την προσωπικότητά του, πραγματικά τραβούν την προσοχή με την ομορφιά και την ξεχωριστή τους παρουσία.
Οι χορογραφίες του Τάκη Λουκάτου, η ηχοληψία του Αλέξανδρου Σακελλάρη και η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Βολονάκη, απόλυτα συντονισμένα ως καλλιτεχνικά στοιχεία στην παράσταση, της προσδίδουν και αυτά, τον ποιοτικό της χαρακτήρα.
Συμπερασματικά, μέσα από την τόσο ανθρώπινα τραγική ερμηνεία της Πολύνας Γκιωνάκη, κατευθείαν από το κείμενό της, αναδύονται οι κεντρικές ιδέες ολόκληρης της παράστασης: η αξία της τέχνης, η τύφλωση που επιφέρει ο φθόνος, ο θάνατος, η ελευθερία έκφρασης και ζωής, η μνήμη, η δικαιοσύνη και η δικαίωση. Μέσα από τα τέρατα που γεννήθηκαν στον Εμφύλιο, το χειρότερο ήταν εκείνο του μίσους και της διχόνοιας, το οποίο οδήγησε σε έναν άνευ προηγουμένου αλληλοσπαραγμό, με ολέθρια αποτελέσματα. Ο επίλογος της τελευταίας πράξης της Ελένης Παπαδάκη γράφτηκε με τη συγγνώμη του γ.γ. του Κ.Κ.Ε. Νίκου Ζαχαριάδη και την εκτέλεση του καπετάν Ορέστη, του αρχηγού των ανταρτών που πήρε την απόφαση της εκτέλεσής της. Το μάθημα το οποίο μένει από εκείνες τις εποχές και τις πιο ύστερες, μέσα από μυριάδες παρόμοια συμβάντα που δεν τιμούν το ανθρώπινο γένος, είναι ότι όλοι μαζί αξίζει να πολεμάμε. Όχι όμως για να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο.
Για ένα κοινό μέλλον, τελώντας σε ομόνοια και σύμπνοια. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να λογίζονται ως αντικείμενα που είναι τοποθετημένα σε πολιτικές θέσεις αλλά ως αξίες με ήθος, χαρακτήρα, όνειρα και ταλέντα. Και κυρίως…ότι δεν πρέπει να σκοτώνουμε έναν καλλιτέχνη γιατί η ψυχή του είναι σαν ένα λευκό περιστέρι.
Σαν επίλογος, ηχούν και έπειτα το πέρας της παράστασης στ’ αυτιά μας, τα λόγια της Ελένης Παπαδάκη - Πολύνας Γκιωνάκη, “όλα γύρω μου είναι ατελείωτα, άσχημα και πρόστυχα, κι εγώ δεν έχω μάθει έτσι…”, και “η σκηνή είναι πιο δίκαιη από τους ανθρώπους”. Όντως ισχύει το τελευταίο, γιατί η σκηνή αποτελεί ένα καλλιτεχνικό άδυτο, όπου υπάρχει μόνο η αγάπη για το θέατρο και η μαγεία της στιγμής. Μέσα από το θεατρικό που παρακολουθήσαμε, ο θεατής ανακαλύπτει για άλλη μια φορά, όλα τα παραπάνω. Για τον λόγο αυτό, το “Έγκλημα λάθους” είναι μια παράσταση που αξίζει την προσοχή, την αγάπη και την αποδοχή του κοινού.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία : Στέβη Μπουζιάνη
Σκηνικά: Λίμπερτυ Πολύζου
Κοστούμια: Ιρέν Χρονά
Χορογραφίες: Τάκης Λουκάτος
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Βολονάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών και video : Στέβη Μπουζιάνη
Ήχος :Αλέξανδρος Σακελλάρης
Φωτογραφίες : Υπατία Κορνάρου & Νεκτάριος Θεοδώρου
Φωτογραφίες πρεμιέρας επίσημη: Μάνος Βλαστός
Βοηθός Σκηνοθέτη : Λευτέρης Παπανικολάου Γκιωνάκης
Επικοινωνία παράστασης: Άντζυ Νομικού (angienomikou@gmail.com)
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Χρυσηίδα
Ερμηνεύουν: Πολύνα Ευτυχία Γκιωνάκη, Λίζυ Ξανθοπούλου, Λευτέρης Παπανικολάου Γκιωνάκης
Πιάνο Τραγούδι : Μαρία Κάτσαρη
Στην φωνή του Αλέξη Σολομού ο Βασίλης Λέκκας
Κρατήσεις θέσεων : 693 4161399 – 6942097395
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Παραστάσεις από 1η Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο στις 19:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Εισιτήρια: Γενική είσοδος 15 ευρώ
Φοιτητικό -Ανέργων – ΑΜΕΑ – Πολύτεκνοι -Ομάδες άνω των 10 ατόμων 12 ευρώ
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/.../kallirois-egklima-lathous/ ΕΓΚΛΗΜΑ ΛΑΘΟΥΣ – της Πολύνας Γκιωνάκη :: TicketServices.gr
Ευχαριστούμε την Ελληνική Ταινιοθήκη για την παραχώρηση του υλικού που προβάλλεται για πρώτη φορά στην παράσταση μας και τον κ Παναγιώτη Νινόπουλο για την προτομή της Ελένης Παπαδάκη στο σκηνικό καθώς και για την δωρεά του μαργαριταρένιου της κολιέ στην κ. Γκιωνάκη για τις ανάγκες της παράστασης
Η παράσταση ΕΓΚΛΗΜΑ ΛΑΘΟΥΣ είναι αφιερωμένη στην μνήμη της σκηνογράφου μας Λύμπερτη Πολύζου.
Θέατρο Καλλιρρόης: Καλλιρρόης 10
Μετρό Ακρόπολης
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, το βράδυ της 15ης Φεβρουαρίου. Ο φωτογράφος είναι ο κ. Μάνος Βλαστός.
Comentarios