Τι άλλο θα μπορούσε να υφίσταται στο ιδιαίτερο μυαλό ενός σαλού αγίου, παρά η δια Χριστόν σαλότητα, δηλαδή η «τρέλα για τον Χριστό», όπως αυτή αναφέρεται σε μια ξεχωριστή κατηγορία Αγίων στους κόλπους της Εκκλησίας, οι οποίοι ενεργώντας με παράξενο, ζηλωτικό σχεδόν τρόπο και μακριά από τα συνήθη τυπικά ηθικά σχήματα, κατάφεραν να πετύχουν την αγιότητα και συνάμα να προσελκύσουν πλήθος κόσμου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας;
Και επειδή η αγιότητα είναι η ύψιστη μορφή της τελειότητας, για τον λόγο αυτό και αγγίζει τα όρια της τέχνης. Μιας τέχνης η οποία είναι και εκείνη ύψιστη, λευκή, αμόλυντη, ανέγγιχτη από τον χρόνο, τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων. Σε αυτό το βάθρο βρίσκεται και ο Γιαννούλης Χαλεπάς, μαζί με την Κοιμωμένη του και τις προτομές του που βουβές μα ταυτόχρονα γεμάτες ζωή, αντικρίζουν και θα αντικρίζουν τον θαυμασμό στα βλέμματα γενεών που διαδέχονται η μία την άλλη.
Στον φιλόξενο και ζεστό χώρο του θεάτρου “Μικρός Κεραμεικός”, για πέντε Παρασκευές (από τις 31/1 - 28/2), ο καλλιτέχνης-σύγχρονος άγιος ανοίγει τη σκέψη και την καρδιά του σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση η οποία παίρνει σχήμα και μορφή μέσα από το κείμενο του Άγγελου Ανδρεόπουλου, τη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου και την επί σκηνής ερμηνεία του Γιώργη Κοντοπόδη.
Πατώντας πάνω σε ένα στιβαρό, γεμάτο δυναμισμό και συναισθηματική ένταση κείμενο, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος, με εξίσου δυναμικό και ουσιαστικό τρόπο, μπόρεσε να οικοδομήσει το δωμάτιο του ψυχιατρείου στο οποίο νοσηλεύτηκε για 14 ολόκληρα χρόνια ο Έλληνας γλύπτης, αποδομώντας ταυτόχρονα και πετώντας σαν σπασμένα γυαλιά στο κοινό, τα θραύσματα της ψυχής του καλλιτέχνη. Το λευκό χρώμα, δημιουργία του Μιχάλη Παπαδόπουλου, κυρίαρχο στο θεατρικό σκηνικό, μοιάζει σαν λευκός καμβάς πάνω στον οποίο ο καλλιτέχνης σκορπά βίαια όλα όσα βρίσκονται μέσα στη σκέψη, την καρδιά του και τις αναμνήσεις του. Οι φωτισμοί, έργο του ίδιου του σκηνοθέτη, αλλάζοντας χρώματα, μας μεταφέρουν σε μια νοητή χρονομηχανή, πότε στο παρελθόν, πότε στο παρόν, και κλυδωνίζονται ανάμεσα στη νοσταλγία, την αγάπη, τον πόνο, τη δυστυχία, την ελπίδα και την απόγνωση. Όλα όσα ανέφερα πιο πριν, σε ένα λιτό, μοντέρνο περιβάλλον το οποίο κατορθώνει παρόλ’ αυτά να ταξιδέψει το κοινό του στο παρελθόν, χωρίς να του στερήσει την επαφή με το παρόν και χωρίς να του αφαιρέσει τις σκέψεις σχετικά με το μέλλον του ανθρώπου, του καλλιτέχνη και του ανθρώπου-καλλιτέχνη, εν γένει. Μια εξαιρετική σκηνοθετική και σκηνογραφική συνεργασία, υψηλής ποιότητας, η οποία στηρίζει και με το παραπάνω τη δημιουργία επί σκηνής, έργο του Γιώργη Κοντοπόδη.
Μέσα από τη μουσική σύνθεση του Άγγελου Ανδρεόπουλου, ο Γιώργης Κοντοπόδης, μοιάζει να σπάει πολλά φράγματα και να ξεπερνά όρια τα οποία έχουν να κάνουν με τη φυσική και πνευματική κατάσταση. Σαν ακροβάτης στο προσωπικό του σάλτο μορτάλε, αγγίζει τα άκρα και οδηγεί στα άκρα και το ακροατήριό του. Χωρίς ανάσα, με το βλέμμα κολλημένο πάνω του, το κοινό παρακολουθεί έναν μονόλογο βγαλμένο κατευθείαν από την κόλαση του καλλιτέχνη. Μιας κόλασης ντυμένη στα λευκά, όπως οι τοίχοι του ασύλου που έκρυβαν τις κραυγές απόγνωσης ενός καλλιτέχνη που πάντοτε έλεγε ότι “εγώ δεν τρελάθηκα ποτέ…. οι άλλοι δεν καταλάβαιναν”. Η παρουσία και η μετέπειτα απουσία της μητέρας του, καθοριστικός παράγοντας παύσης και τελικής ανάστασης, μας θυμίζει για άλλη μια φορά τη δύναμη της γονεϊκής προστασίας η οποία μεταφράζεται ως αγάπη, ως έννοια, ως ανησυχία, επιφέροντας όμως ολέθρια αποτελέσματα.
Γενικότερα, όσον αφορά το “στίγμα” της τρέλας, σύμφωνα με τον Μισέλ Φουκώ στο έργο του “Η ιστορία της τρέλας”, “η ανθρώπινη αντίληψη για την τρέλα ως πνευματική ασθένεια, είναι το προϊόν της ιστορίας, της εκπαίδευσης και της κουλτούρας”. Και ειδικότερα στις πιο παλιές εποχές της ιδρυματοποίησης του ψυχικά ασθενή, ο υγιής άνθρωπος, δεν επικοινωνεί με τον τρελό. Ο τρελός είναι αντικείμενο φόβου και απόρριψης. Στέκεται στην αντίπερα όχθη.
Η ερμηνεία του καλλιτέχνη, δεν κρίνεται από όσα όμορφα λόγια ειπώθηκαν ή θα ειπωθούν για εκείνον. Κακά τα ψέματα…..
Κρίνεται μόνο από το χειροκρότημα το οποίο μοιάζει να μη σταματά. Και από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος μονόλογος ξαναεπαναλαμβάνεται έπειτα από επιθυμία του κοινού. Αυτή είναι η πιο έγκυρη κριτική. Και το γεγονός ότι ο ίδιος ο ηθοποιός έχει δώσει και στο παρελθόν σημεία ανώτατης γραφής υποδυόμενος τον σειριακό δολοφόνο Τζον Γουέϊν Γκέϊσι, έναν ακόμα μονόλογο (με διαφορετικό ψυχολογικό υπόβαθρο), ο οποίος απέδειξε την αξία του ως σπουδαίου ερμηνευτή.
Θεωρώ ότι η προσέγγιση του Γιαννούλη Χαλεπά είναι κάτι πιο απαιτητικό όσον αφορά το ψυχικό δόσιμο που απαιτεί ο ρόλος αυτός. Ο Γιώργης Κοντοπόδης είχε να αναμετρηθεί με έναν άγιο-υπεράνθρωπο ο οποίος μέσα από το τεράστιο ταλέντο του, έζησε 14 χρόνια σε άσυλο τρελών στην Κέρκυρα, άλλα τόσα ως φυλακισμένος της μητέρας του στο ίδιο του το σπίτι, στερημένος από την ανάσα του. Την τέχνη του.
Και ίσως να έδωσε την υπεράνθρωπη αυτή δύναμη στον ηθοποιό προκειμένου να υποδυθεί τόσο επιτυχημένα και ολοκληρωτικά, η γνώση ότι ο ραγισμένος αυτός καλλιτέχνης, την ημέρα που πέθανε η μητέρα του, αντί να πάει στο νεκροταφείο, άνοιξε την πόρτα του εργαστηρίου του και συνέχισε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα. Αυτό για το οποίο ήταν ευθύς εξαρχής, προορισμένος.
Με τον ρόλο αυτό, είμαι σίγουρη ότι ο Γιώργης Κοντοπόδης, βρήκε κι εκείνος τον προορισμό του. Και είναι τόσο υψηλός καλλιτεχνικά, ώστε είναι τιμή μας ως κοινό, να είμαστε μαζί του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γι αυτό.
Το θεατρικό αυτό, ξεφεύγοντας από τα χρονικά στεγανά, δίνει τροφή για σκέψη σχετικά με τα όρια και την ελευθερία που υπάρχουν ή πρέπει να υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Όντως ισχύει το γνωστό “η ελευθερία του ενός πρέπει να σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου”, το πιο σημαντικό όμως είναι να το θυμόμαστε και να το εφαρμόζουμε. Ο καθένας από εμάς είναι γεννημένος να ακολουθήσει συγκεκριμένους δρόμους και όσον αφορά την τέχνη, ο ίδιος ο Γιαννούλης Χαλεπάς είχε ήδη πει ότι η τέχνη δεν έχει τέλος και ότι τελικά, τίποτα δεν είναι περιττό στη φύση. Βάσει όλων αυτών, στόχος όλων μας και του καθενός θα πρέπει να είναι ο σεβασμός στα όνειρα ζωής, ιδιαίτερα από τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να τα ακολουθήσει με έργα. Ακόμα κι αν ο δρόμος αποδειχθεί δύσβατος, είναι εκείνος που θα οδηγήσει σε μια προσωπική γη της Εδέμ. Και εν τέλει, καλώς ή κακώς, όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο συναίσθημα της ευτυχίας.
Στοιχεία της παράστασης
Δράμα του Άγγελου Ανδρεόπουλου
Σκηνοθεσία - φωτισμοί: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Σκηνικο - εικαστική επιμέλεια: Μιχάλης Παπαδόπουλος
Φωτογραφίες: Πάρης Διονυσόπουλος
Μουσική σύνθεση: Άγγελος Ανδρεόπουλος
Στο ρόλο του Γιαννούλη Χαλεπά ο Γιώργης Κοντοπόδης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Παρασκευή στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων : 15 ευρώ, 12 ευρώ ( φοιτητικό, ανέργων, Α.Μ.Ε.Α )
Διάρκεια παράστασης : 75 λεπτά ( χωρίς διάλειμμα )
Παραστάσεις από την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου έως την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025.
Προπώληση στα τηλέφωνα του θεάτρου και ticketservices.gr
Παραγωγή
Duke Productions/ Χρίστος Δούκας
Θέατρο Μικρός Κεραμεικός
Ευμολπιδών 13, 11854 - Γκάζι
Τηλ. 210 3454831
Κρατήσεις 6984417545
Комментарии