Δημήτρης Παπανικολάου: O ηθοποιός και το παιχνίδι των μεταμορφώσεων

quas1modo

17 Φεβδιαβάστηκε 10 λεπτά

Έγινε ενημέρωση: 19 Φεβ

Ο Δημήτρης Παπανικολάου, μου “συστήθηκε” για πρώτη φορά, στην κινηματογραφική ταινία του Θανάση Τσαλταμπάση “Τσάρλι”. Η ελληνική αυτή βουβή ταινία, ορόσημο κατ’ εμέ στα κινηματογραφικά χρονικά λόγω της ευφυούς της πλοκής, αποτελούμενη από ένα εκπληκτικό καστ ηθοποιών, μου πρόσφερε την ευκαιρία να γνωρίσω τον Δημήτρη. Υποδυόμενος τον “κακό” αστυνομικό, κατόρθωσε να εντυπωσιάσει με το ταλέντο και την χιουμοριστική του παρουσία καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Γνωρίζοντας κατόπιν τον καλλιτέχνη από κοντά, γρήγορα αντελήφθην ότι είχα να κάνω με ένα πολύπλευρο ταλέντο, το οποίο συνδυάζοντας υψηλή μόρφωση, ήθος, εργατικότητα και σοβαρότητα, αποτελεί το πρότυπο του πώς πρέπει να είναι ένας ηθοποιός. Κοντολογίς, ο Δημήτρης ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει το “ήθος ποιώ” και το αποδεικνύει σε κάθε του καλλιτεχνική επιλογή. Με την ευχή λοιπόν το πλατύ κοινό να γνωρίσει αυτήν την πολυδιάστατη προσωπικότητα, φτιάχτηκε κομμάτι-κομμάτι, η συνέντευξη αυτή. Καλή σας ανάγνωση και απόλαυση!

Δημήτρη, αρχικά ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης και για το γεγονός ότι μέσω αυτής, δίνεις την ευκαιρία στους αναγνώστες του Veni Vidi να σε γνωρίσουν όχι μόνο καλύτερα αλλά και εις βάθος. Η φετινή θεατρική σεζόν σε βρίσκει πρωταγωνιστή στο Θέατρο της Ημέρας, στο έργο της Βίλης Σωτηροπούλου “Υψηλή μαγειρική των σχέσεων”. Πες μας αν θες κάποια λόγια για τον ρόλο που ενσαρκώνεις και για την εν γένει σου εμπειρία από τη συγκεκριμένη παράσταση.

Δημήτρης Παπανικολάου: Θα ξεκινήσω καταθέτοντάς σας ένα παράσημό μου: σχετικά με όλα όσα ακούγονται για πληρωμένες συνεντεύξεις, το γεγονός ότι κέρδισα έναν άνθρωπο επιπέδου και όχι δαπέδου μέσω της δουλειάς μου και όχι μέσω δημοσίων σχέσεων είναι ένα παράσημο για μένα. Η κ. Αγγελική Μπάτσου με είδε στην ταινία του Θανάση Τσαλταμπάση και της Village ''Τσάρλι" το 2019, και από τότε είναι κοντά μου σε κάθε μου δουλειά. Φυσικά η εκτίμηση είναι αμοιβαία αλλά τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο οπότε και πρέπει να καταγράφεται προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Εγώ ευχαριστώ λοιπόν για την φιλοξενία κι εύχομαι από καρδιάς ό,τι καλύτερο για το Veni Vidi!

Στο Θέατρο της Ημέρας συνεχίζουμε από τον περασμένο Νοέμβριο και ολοκληρώνουμε αυτόν τον κύκλο παραστάσεων αυτήν την Κυριακή 23/2, την "Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων". Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον έργο της Βίλης Σωτηροπούλου και μια εμπνευσμένη παράσταση της Κέλλυς Σταμουλάκη όπου υποδύομαι τον Μιχάλη που γιορτάζει την εικοστή επέτειο του γάμου του με την σύζυγό του, Κική, σ'ένα γκουρμέ εστιατόριο. Μια βραδιά κατά την οποία τα πράγματα πάνε εντελώς διαφορετικά από τα προβλεπόμενα και ξεδιπλώνονται νήματα από το παρελθόν, μυστικά και ψέματα, ανατροπές, ταχυδακτυλουργικά κόλπα, όλα αυτά υπό το πρίσμα της κωμωδίας, ξεκαρδιστικής σε σημεία, με μουσική και τραγούδια από την Ατραξιόν του μαγαζιού (Εστέλα Κοπάνου) και τον "μάγο" της βραδιάς τον Κομπέρ (Νώντας Μουτζουρέας). Πάμε καλά, η παράσταση αρέσει και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (;), γράφονται πολύ καλά για αυτήν. Το σημαντικότερο δε; Δεν υπάρχει κατ' εμέ θεατής που είτε βρίσκεται είτε έχει βρεθεί σε σχέση, βγαίνοντας από το θέατρο δεν θα έχει βρει και δει "κάπου" τον εαυτό του. Κλισέ αλλά αληθές, πρόκειται για ένα έργο βγαλμένο ατόφιο από την ζωή, ασχέτως αν εκτός του ρεαλισμού, στο ανέβασμα συνυπάρχουν και κάποιες υπερρεαλιστικές ή ακόμα και εξπρεσιονιστικές νύξεις στις ερμηνείες. Περνάω πολύ καλά με τον "Μιχάλη", τον έχω καταλάβει και ακόμα τον καταλαβαίνω και του οφείλω (!) την επιστροφή μου στο σανίδι μετά από 4 χρόνια που έκανα τηλεόραση, όπως και στην πρόταση της Κέλλυς Σταμουλάκη.

*"Το Κόκκινο Ποτάμι η συνέχεια" ως Ενωμοτάρχης με τον Όμηρο Πουλάκη*

Η καλλιτεχνική σου καριέρα κρατά δυνατά εδώ και αρκετά χρόνια. Τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, Πριν μας πεις όμως για τα μέσα αυτά, θα σε καλούσα να πας πίσω στο χρόνο και να μου πεις πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για την τέχνη της υποκριτικής. Ποιος ή τι αποτέλεσε το έναυσμα προκειμένου να επιλέξεις το συγκεκριμένο μονοπάτι;

Δ.Π.: Από μικρός αγαπούσα το ποδόσφαιρο! Άσχετο! (γέλιο). Στα 11 με πήρανε στις ακαδημίες της ομάδας μου, στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είχα υπομονή για τα προκαταρκτικά, "την είχα δει" Κριστιάνο Ρονάλντο (μεταγενέστερος, αλλά χάριν παραδείγματος). Έτσι έφυγα και δεν έγινα ποδοσφαιριστής αλλά απλός θαυμαστής του αθλήματος και υποστηρικτής του Κριστιάνο, της Manchester United και του Τριφυλλιού, φυσικά. Στο τέλος του Λυκείου έδωσα δυο φορές πανελλήνιες και σε δύο δέσμες (3η και 4η τότε), αλλά το μυαλό μου ήταν πλέον καθοριστικά στο θέατρο. Από 11 χρονών άλλωστε έγραφα έργα και τα έπαιζα στους συγγενείς και φίλους. Από 13 χρονών επίσης έβλεπα παραστάσεις σε Ελλάδα και Αγγλία. Έτσι, παράλληλα με κάποιες σπουδές στην Δημοσιογραφία και στο τραγούδι (πτυχιούχος με άριστα παμψηφεί, Λυρικός Βαρύτονος), τότε ουσιαστικά ξεκίνησε η σπουδή στο αντικείμενο, με πρώτο μου δάσκαλο τον Τάσο Χαλκιά, τον οποίο πάντα αγαπώ και τιμώ ως πρώτο μου δάσκαλο και παντοτινό! Πέρασα στο Εθνικό και μαθήτευσα πλάι σε σπουδαίες προσωπικότητες όπως η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Κώστας Καστανάς, ο Ιάκωβος Ψαρράς, η Λυδία Κονιόρδου, ο Ντίνος Δημόπουλος, η μοναδική Τιτίκα Νικηφοράκη, ο Τάσος Ρούσσος, η "ακριβή" μας Μαρία Χορς... Το εναύσμα ήταν έμφυτο.

Ας ξεκινήσουμε καλλιτεχνικά από το θέατρο. Η εμπειρία σου, σίγουρα τεράστια. Ποιες όμως παραστάσεις και στιγμές είναι εκείνες οι οποίες σε χαρακτήρισαν και σε χαρακτηρίζουν ακόμα ως καλλιτέχνη; Επίσης, σε ό,τι αφορά το θέατρο, ποια ακριβώς πιστεύεις ότι είναι η μαγεία του; Σε τι διαφέρει ερμηνευτικά (από την θέση του ηθοποιού), σε σχέση με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση;

Δ.Π.: Τα δύο θέατρα στα οποία γαλουχήθηκα ήταν το Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη και το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Οπότε, ζώντας και συνεργαζόμενος με αυτά τα σημαντικά πνευματικά πρόσωπα, τον Δημήτρη Ποταμίτη και τον Σπύρο Ευαγγελάτο, πιστεύω ότι καθορίστηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Από εκεί και πέρα, νήματα σχέσεων με την Αντιγόνη Βαλάκου, τον Παύλο Μάτεσι, την Κάτια Δανδουλάκη, την Άννα Παϊτατζή, την Αλέκα Κατσέλη, τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, τον Νίκο Παπακωνσταντίνου, είναι στιγμές που βρίσκονται "εντός μου", όπως επίσης και παραστάσεις στην Επίδαυρο (Αιγέας στη “Μήδεια” με Κιμούλη, Αγγελιαφόρος στις “Φοίνισσες” με Βαλάκου, “Πολυνείκης” στον Οιδίποδα επί Κολωνώ με Κεχαγιόγλου και Καλαβρούζο σε σκηνοθεσίες του Ευαγγελάτου). Αξιομνημόνευτες επίσης είναι οι συνεργασίες μου με την Μαρία Βαρδάκα, την Μαριάννα Κάλμπαρη, τον Γιούρι Λιουμπίμοφ, τον Τσέζαρις Γκραουζίνις, και άλλους σημαντικούς σκηνοθέτες, σε έργα στο ελεύθερο θέατρο, καθώς και η θητεία μου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου, πλάι στον Σπύρο Μαβίδη. Οι συμμετοχές μου σε διεθνή φεστιβάλ, η θητεία μου σε όλα τα είδη, τραγωδία, κωμωδία, δράμα, σύγχρονο ξένο ρεπερτόριο, νεοελληνικό έργο, μιούζικαλ, σάτιρα, επιθεώρηση, θέατρο για παιδιά κι εφήβους, στον κινηματογράφο βωβή ταινία μεγάλου μήκους αλλά και σε ομιλούντα ρόλο σε μικρού μήκους, στην τηλεόραση σε κωμικές αλλά και δραματικές σειρές, δίκαια με έχουν κάνει ειδικό στο…παιχνίδι των μεταμορφώσεων!

Έχει τύχει άνθρωπος, όταν κάναμε το "Έκτο Πάτωμα", να μου λέει συμπτωματικά κι όπως το 'φερε η συζήτηση, για την αμέσως προηγούμενη δουλειά μου και λατρεμένη, τους "Εμιγκρέδες", μη έχοντας με αναγνωρίσει ως τον ΑΑ διανοούμενο που έκανα στην εν λόγω παράσταση. Διαφορετική σε κάποιο βαθμό εξωτερική εμφάνιση (χτένισμα, μούσι, μουστάκι, κοστούμι...), αλλά κυρίως διαφορετικό είδος και ενέργεια. Εννοώ πως αυτό που πάντοτε με ενδιέφερε ήταν οι διαφοροποιήσεις από ρόλο σε ρόλο. Όλα αυτά συνθέτουν τη δική μου μαγεία του θεάτρου και της τέχνης μας γενικότερα στα 30 χρόνια που αισίως κλείνω στον χώρο. Πάνω απ' όλα, η απευθείας μετάδοση και σύνδεση με τον θεατή, χωρίς τον οποίο δεν υπάρχει θέατρο. Ακόμα και χωρίς φως μπορεί να γίνει αλλά όχι χωρίς θεατές! Ηθοποιός και θεατής βρίσκονται σε ένα διάλογο ζωντανό. Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο υπάρχει άλλος κώδικας. Ζήτημα σπουδής είναι όλα αυτά.

''Τσάρλι" με την Μαριάννα Τουντασάκη - φωτο: Tony Kriss

Ο κινηματογράφος, η έτερη μαγεία της “μεγάλης” οθόνης, δεν έχει αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Είναι σαφώς μια πολυδιάστατη, διαφορετική από το θέατρο οπτική σε χρονοτοπικούς τομείς και σε τομείς δράσης και υποκριτικής. Πες μας αν θες για την εμπειρία σου στην ταινία “Τσάρλι” και γενικά για το τι πιστεύεις όσον αφορά την ύπαρξη και εξέλιξη του κινηματογράφου ως καλλιτεχνικό είδος στη χώρα μας.

Δ.Π.: Ο “Τσάρλι”, η πρώτη βωβή έγχρωμη ταινία του Θανάση Τσαλταμπάση, πιστεύω πως υποτιμήθηκε και υποτιμάται ακόμα. Εύχομαι ακόμα να βρει τον δρόμο της. Μέγα σχολείο τα γυρίσματα, άλλος κώδικας, με ζητούμενο όμως πάντοτε... μια αλήθεια. Γενικά η κατάσταση στον Ελληνικό Κινηματογράφο δεν θα πω ότι παραμένει στάσιμη, γίνονται κάποιες προσπάθειες, αλλά κοινός παρονομαστής στο πρόβλημα παραμένει η ασθενής και χαμηλή χρηματοδότηση. Από εκεί, η σκέψη μου με οδηγεί στην παιδεία... και η συζήτηση ατέλειωτη και φαύλος κύκλος.

Η παρουσία σου στην τηλεόραση, ειδικά τα τελευταία χρόνια μέσω των σειρών της τηλεόρασης, έχει κερδίσει την προσοχή και την αγάπη του κοινού. Όσον αφορά δε τον ρόλο σου ως ενωμοτάρχης στο “Κόκκινο ποτάμι” του αείμνηστου Μανούσου Μανουσάκη, προσωπικά, θα θυμάμαι τόσο εσένα, όσο και τον σκηνοθέτη στα γυρίσματα στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα στον Πειραιά. Μοιράσου αν θες μαζί μας τις σκέψεις σου για τη συνεργασία αυτή, καθώς και για τις επόμενες εμφανίσεις σου σε σειρές όπως οι “Άγριες Μέλισσες” και στον “Έρωτα φυγά”.

Δ.Π.: Η αρχή είχε γίνει με τον Μανούσο Μανουσάκη την διετία 2004-2006 σε δύο κορυφαίες σειρές του. Η σπουδή μου πλάι στον Μανουσάκη μου έδειξε το δρόμο, μου έμαθε τον κώδικα, με έκανε να αγαπήσω την τηλεόραση. Μετά, αδικαιολόγητα απείχα (;) από την τηλεόραση, κάνοντας θέατρο. Κι' ύστερα ήρθαν οι “Μέλισσες”! Οι “Άγριες Μέλισσες” πιστεύω άλλαξαν το τοπίο στην ελληνική μυθοπλασία, γεγονός που αποδεικνύεται με την εξέλιξη των σειρών που είδαμε και μετά. Κάποιες κατ' εμέ κορυφαίες, όπως οι “Μαύροι Πίνακες” ή ο πρώτος κύκλος της “Έρημης χώρας” από τον Γκικαπέππα.

Στα γυρίσματά μου για τις “Άγριες Μέλισσες” ερωτεύτηκα ξανά το μέσο. Υποδυόμενος ένα υπαρκτό πρόσωπο όπως σωστά παρατήρησε τότε ο Τιμογιαννάκης, τον Βασίλη Λαμπρόπουλο, τότε ιδιοκτήτη της Κολούμπια, στην σειρά εμφανίστηκα ως Δήμος Φωτόπουλος, ιδιοκτήτης της μεγάλης δισκογραφικής του '65, που κάνει ακρόαση στην Δρόσω και την απορρίπτει λόγω των προκαταλήψεών του. Έπειτα συνεργάστηκα με τον Μανούσο στην συνέχεια του “Κόκκινου Ποταμιού”, στον “Έρωτα Φυγά” για τον OPEN, στους “Παγιδευμένους” και στην “Παραλία”, κάποια χαρακτηριστικά guest αυτοτελή, και στην τελευταία ιστορία δυστυχώς που σκηνοθέτησε ο Μανούσος, στο “Δίχτυ” της ΕΡΤ. Και συν Θεώ συνεχίζουμε. Εποικοδομητικές συνεργασίες με ωραίους συνεργάτες!

"Η Παραλία" έκτακτη εμφάνιση ως γιατρός Άγγελος Χριστουλάκης με Δανάη Μιχαλάκη

Όσον αφορά έναν καλλιτέχνη και δη έναν ηθοποιό, τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό, η διατήρηση του ήθους αυτού ή το κυνήγι της δόξας και η άκρατη εμπορευματοποίηση του; Γιατί, κακά τα ψέματα, η διασημότητα, το ένα τέταρτο που δικαιούμαστε να είμαστε όλοι διάσημοι σύμφωνα πάντα με τον Άντι Γουόρχολ, σίγουρα έχει “βολέψει” πολλούς μέτριους καλλιτέχνες, οι οποίοι εξυπηρετούν ένα εξίσου μέτριο κοινό. Τι σκέφτεσαι σχετικά με όλο αυτό; Τελικά, τι έχει σημασία, η ποιότητα ή η ποσότητα;

Δ.Π.: Περισσότερη ποσότητα ποιότητας και ει δυνατόν περισσότερη ποιότητα στην ποσότητα. Δεν είναι τυχαίο πάντως πως οι σειρές που ξεχώρισα παραπάνω ήταν μικρού αριθμού επεισοδίων. Υπάρχουν κάποιες ομάδες που χωρίς να έχουν τα κατάλληλα ίσως προσόντα, κινούν νήματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον χώρο μας. Υπάρχει κατά την άποψή μου, πολλή και μεγάλη ά γ ν ο ι α, επίπεδο - δάπεδο και έτσι το πώς μαγειρεύει το σπανάκι ο τάδε ηθοποιός που μάλιστα αναφέρεται με το όνομα του ρόλου που υποδύεται περιστασιακά, ''γράφει" πιο έντονα και ενδιαφέρει περισσότερο, κοινώς "πουλάει" καλύτερα από μια αξιόλογη πορεία (συνολική ή εν εξελίξει) ενός άλλου λιγότερο γνωστού συναδέλφου του. Αυτό ύστερα γίνεται φαύλος κύκλος γιατί και ο πελάτης ζητάει εθισμένος πλέον, τέτοιες ειδήσεις και κατασκευασμένα είδωλα. Κοινός παρονομαστής, η παιδεία η οποία κακώς ταυτίζεται με την στενότερη έννοια της εκπαίδευσης. Ας μην χάνουμε το δάσος για το δέντρο. Η παιδεία τείνει προς το άπειρο και διαμορφώνεται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Το γνωρίζω πως με αυτά που λέω μπορεί να κλείνω πόρτες αλλά στην τελική "όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται", και καλύτερα τέτοιες πόρτες να είναι κλειστές. Εν μέρει, αναγκαίο είναι να προσαρμόζεσαι στις εκάστοτε καλώς ή κακώς διαμορφωμένες επαγγελματικές συνθήκες αλλά μέχρι ενός ορίου. Πέραν αυτού του ορίου και όταν η κατάσταση είναι δυστοπική ή δεν σε σηκώνει το...σύστημα (το "αβγό" που λέει και ο Μουρσελάς στο ''Εκείνος και Εκείνος"), πιστεύω πως πρέπει να έχεις το θάρρος της αυτογνωσίας και να...στρίβεις, έχοντας κάνει την αποτίμηση της όποιας πορείας σου. Αλλωστε η δικαιοσύνη είναι μια βαθιά τυρανισμένη (!) αξία. Κι αν περάσουμε στο τι είναι δίκαιο και τι όχι, άκρη δεν βρίσκουμε.

Σε μια χώρα η οποία γέννησε την υψηλή τέχνη του δράματος και της υποκριτικής, τη σήμερον ημέρα τόσο οι ηθοποιοί όσο και οι καλλιτέχνες γενικά, δεν αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις σε σχέση με άλλα επαγγέλματα. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες και κατά τη διάρκεια του κορονοϊού, τα πράγματα έγιναν σαφώς πιο δύσκολα. Εσύ, που έχεις ζήσει και περάσει τέτοιου είδους φουρτούνες, τι θα συμβούλευες έναν νέο ηθοποιό που μόλις ξεκινάει το ταξίδι του; Ποιους Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες πρέπει να προσέξει;

Δ.Π.: Είχα την τύχη να μοιραστώ την ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου με σημαντικούς ηθοποιούς, οπότε αυτές οι αποσκευές με κάνουν να αντέχω στις φουρτούνες. Χρήσιμο θα ήταν για τον νέο ηθοποιό, να είναι εφοδιασμένος με γνώση, υπομονή, εξέλιξη, επιμονή, ουσία, ρεαλισμό, αυτοεκτίμηση, θάρρος και επιπλέον με την παραδοχή πως ασχέτως του αν αισθάνεται εντός του την δουλειά μας ως λειτούργημα, ως αποστολή, ας το κρατάει εντός του κι ας το βγάλει στη δουλειά του. Και αυτό γιατί πρόκειται για επάγγελμα και όχι για χόμπι. Τα αυτονόητα!

*Ως Μιχάλης με την Βίλη Σωτηροπούλου στην "Υψηλή Μαγειρική των σχέσεων*

Η τέχνη ως τέχνη υφίσταται προκειμένου να εξυπηρετήσει κάποιους στομικούς και κάποιους κοινωνικούς ή πολιτικούς σκοπούς. Η ύπαρξη ενός καλλιτέχνη πάνω σε αυτόν το ζυγό που γέρνει μεταξύ αυτών των δύο άκρων, πού πρέπει να βρίσκεται; Είναι ο ηθοποιός ένα ον που πρέπει να υπηρετεί αυστηρά την τέχνη του και μόνο ή ως σκεπτόμενο ον δύναται να εμπλέκεται σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα; Κι αν ναι, ποιο είναι το μέτρο του;

Δ.Π.: Ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δύναται να εμπλέκεται σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της εποχής του, πολλώ δε μάλλον ένας σκεπτόμενος καλλιτέχνης που μπορεί να επηρεάσει θετικά, να διαμορφώσει, να προβληματίσει μέσω της τέχνης του και όχι μέσω διδακτισμού με σηκωμένο το δάχτυλο. Από αυτό το σημείο μέχρι του σημείου να επιβάλλει κάποιος απόψεις επί παντός επιστητού ως γενικολόγος και μέχρι το ανούσιο μπάχαλο που συχνά γίνεται για αηδίες, μέχρις αυτού του σημείου εννοώ, είναι μεγάλη η απόσταση. Μπορεί όμως και να γίνει μισό τσιγάρο δρόμος. Εκεί έρχεται και κουμπώνει η έννοια του μέτρου και το κορυφαίο "Παν μέτρον Άριστον".

"Οιδίπους Τύραννος" φωτογραφία του Ανδρέα Σμαραγδή από παράσταση με το Αμφι- Θέατρο του Ευαγγελάτου στο θέατρο Δώρα Στράτου

Επειδή τα μελλοντικά σχέδια πάντοτε φαντάζουν και σε πολλές περιπτώσεις όντως είναι καλύτερα, πες μας αν θες τι σε περιμένει τους επόμενους μήνες σε επίπεδο ρόλων; Τι θα πρέπει να περιμένουμε από εσένα ως κοινό για την άνοιξη και το καλοκαίρι;

Δ.Π.: Αυτό το διάστημα παράλληλα με τις παραστάσεις, το Θεατρικό Εργαστήρι στο σχολείο και λοιπές υποχρεώσεις, κάνω γυρίσματα για μια νέα σειρά η οποία τελικά θα ξεκινήσει εκτός απροόπτου τον Σεπτέμβριο και έτσι φτιάχνω άλλον έναν χαρακτήρα που ελπίζω να έχει ενδιαφέρον. Είναι από τα αρχικά πρόσωπα της υπόθεσης και "έχει...ψωμί" η εξέλιξή του. Νιώθω περισσότερο χώρο για πρώτη φορά. Είθε!

Από συνήθεια, σχεδόν κάθε μου συνέντευξη τελειώνει με μία ευχή γενικού ή και ειδικού περιεχομένου, ή έναν στίχο από ποίηση ή τραγούδι που ο κάθε καλλιτέχνης νιώθει ότι ταιριάζει στην τωρινή του κατάσταση/περίσταση. Οπότε, εδώ, επιλέγεις καθαρά εσύ. Εδώ κάπου, θα ήθελα για άλλη μια φορά, να σε ευχαριστήσω βαθύτατα για τον χρόνο που διέθεσες για να απαντήσεις όλες αυτές τις ερωτήσεις! Καλή σου δύναμη και επιτυχία σε οτιδήποτε κι αν κάνεις!

Δ.Π.: Παραμένω υποστηρικτής και υπέρμαχος της σολωμικής ρήσης "...νά 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο"( "Ο Πόρφυρας"). Εγώ ευχαριστώ για τον χώρο που μου δώσατε!

Με την Αλεξάνδρα Κολαΐτη ως Αυγουστίνος Σεν Κλερ στην ''Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά" στο Χυτήριο

φωτο: Απόστολος Δελάλης

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Οι φωτογραφίες που δεν αναφέρουν όνομα φωτογράφου είναι από το προσωπικό αρχείο του Δημήτρη, σταλμένες από γνωστούς και φίλους και χρησιμοποιούνται ακριβώς προς επαλήθευση του τίτλου της συνέντευξης.